Dankzij de COVID-19 crisis is de toepassing van telediagnostiek in een stroomversnelling geraakt. Het uitvoeren van diagnostisch onderzoek via allerlei technologische communicatiemiddelen is nu meer dan ooit mogelijk. En we hebben gezien dat deze manier van werken ook binnen de klinische praktijk haar intrede heeft gemaakt.

Maar is dit wel een goede zaak? Wat betekent het inzetten van moderne communicatiemiddelen, zoals beeldbellen en schermdelen, voor de psychodiagnostische praktijk? Wat betekent dit voor de manier waarop de diagnosticus zijn of haar testpraktijk vormgeeft? Welke zijn de voor- en nadelen? En is telediagnostiek het ‘nieuwe normaal’ binnen de psychodiagnostische praktijk?

Vanuit de expertise-unit Psychodiagnostisch Centrum volgen we deze tendens uiteraard graag op de voet op! Het komende academiejaar zullen een aantal derdejaarsstudenten dan ook aan de slag gaan met dit topic. Ze zullen aan den lijve ondervinden hoe telediagnostiek in zijn werk gaat door een aantal cognitieve vaardigheidstests ‘van op afstand’ af te nemen bij verschillende proefpersonen. Dit exploratief onderzoek tracht antwoorden te vinden op volgende vragen: Hoe kan een pen-en-papier intelligentietest van op afstand worden toegepast bij een cliënt? Welke zijn de valkuilen? Zijn er ook voordelen? Is tele-diagnostiek werkelijk de toekomst?

Steven Joris