Als hulpverlener leren we patiënten kennen vanaf dat hij patiënt is. De persoon van voor het letsel kennen we niet.

Wie hij was, HOE hij was, wat deze graag deed, waar hij goed in was, wat andere apprecieerden in hem… maar er wordt van ons wel verwacht om deze te begeleiden bij de hervatting van zijn leven.

 Het is echter wel van belang om te weten hoe iemand was en functioneerde voor de hersenbeschadiging. Wanneer dit goed in kaart gebracht wordt, kan er een optimaal revalidatietraject uit gestippeld worden.

Wanneer we echter diagnostische instrumenten hanteren is het mogelijk dat iemand gemiddeld presteert op een cognitieve taak in vergelijking met een gezonde steekproef, maar dat dit toch een verminderde prestatie is in vergelijking met zijn/haar premorbide functioneren. Dus het is niet voldoende om met cognitieve taken enkel de huidige cognitieve capaciteit van de patiënt in kaart te brengen, we moeten ook het niveau van functioneren van voor het oplopen van het letsel proberen in te schatten.

In de klinische praktijk wordt hiervoor veelvuldig de Nederlandse Leestest voor Volwassenen gehanteerd. Meet dit instrument nog steeds wat het beoogd te meten? 

> Link naar het artikel

Bron: 

Hermans, N., & van Dijck, J.-P. (2022). The “Dutch Reading Test for Adults” has Been Used for 29 Years to Estimate the Premorbid Performance Level, does it Still Meet the Expectations? Psychologica Belgica, 62(1), pp. 241–251. DOI: https://doi.org/10.5334/pb.1136

Auteurs: 

Noortje Hermans & Jean-Philippe Van Dijck